บทที่ 313

ในขณะเดียวกัน เสิ่นเหมิงเหมิงที่แอบฟังบทสนทนาของพวกเขาอยู่ตลอดก็เอามือเล็กๆ ปิดปากแล้วหัวเราะคิกคักออกมา

เสิ่นอวิ๋นอู้: “...”

พูดตามตรงว่าเสิ่นอวิ๋นอู้ทั้งอายทั้งโมโหขึ้นมานิดหน่อย

เธอก้มหน้าลงมองลูกสาวของตัวเอง ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้โมโห แค่จ้องมองอยู่อย่างนั้นเงียบๆ

ตอนแรกเสิ่นเหมิงเหมิงยังคงแอบหัวเ...